:: دیــدم! پــدر را دیـــدم!
ترس از گرگ ها بود،
تاریکی و درد
گرسنگی و تشنگی،
سرما نیز.
اماوقتی ازخواب پرید و دامن عمه راگرفت، گفت که خواب پدر رادیده است...
«دیدم! پدر را دیدم!»
ام کلثوم(س) آرامش می کرد:
«بخواب فرزند...»
ناگهان چیزی پرسید،
که از ابتدای راه
بغض سنگینی بود در دلهای داغ دیده کاروان.
آهسته پرسید:
«اصلا پدر کجاست؟»
اشک،
راه خود را بازکرد و وقتی دخترک سر بلندکرد
جز گونه های خیس و
گیسوان پریشان و
سینه های سرخ
ندید...
«پدر را باید ببینم! امشب! الان!»
زمزمه اش فریادشد و وقتی دید زینب(س) هم از حال پدر باخبرش نمی کند،
شیون کرد!
ناگهان خرابه پر از صدای فریادهای کودکانه او شد،
بهانه هایش،
اشک هایش...
ناجوانمردی،
سر بابایش را در سینی گذاشت و آورد...
کودک درمیان گریه، خندید!
سر را به سینه چسباند و گریست و روضه آغاز کرد...
او می گفت،
سر می شنید،
کاروان می گریست.
«از بام شتر تا زمین راه زیادی بود... افتادم!
از درد گوشواره...، نگو!
از چکمه های سیاه هم...
عمه سپر تازیانه هایم شد، اگر بدانی چه کشید از درد و غم...
دست علی(ع) را نگفته ام... زنجیرهای آویخته را
مرا زدند! گناه من چه بود؟
راستی دخترکان هم، سپید موی می شوند؟...»
ساعتی بعد،
خرابه،
که تا چندی پیش
پر از فریاد بود،
چون گور کودک،
ساکت شد...
تاریکی و درد
گرسنگی و تشنگی،
سرما نیز.
اماوقتی ازخواب پرید و دامن عمه راگرفت، گفت که خواب پدر رادیده است...
«دیدم! پدر را دیدم!»
ام کلثوم(س) آرامش می کرد:
«بخواب فرزند...»
ناگهان چیزی پرسید،
که از ابتدای راه
بغض سنگینی بود در دلهای داغ دیده کاروان.
آهسته پرسید:
«اصلا پدر کجاست؟»
اشک،
راه خود را بازکرد و وقتی دخترک سر بلندکرد
جز گونه های خیس و
گیسوان پریشان و
سینه های سرخ
ندید...
«پدر را باید ببینم! امشب! الان!»
زمزمه اش فریادشد و وقتی دید زینب(س) هم از حال پدر باخبرش نمی کند،
شیون کرد!
ناگهان خرابه پر از صدای فریادهای کودکانه او شد،
بهانه هایش،
اشک هایش...
ناجوانمردی،
سر بابایش را در سینی گذاشت و آورد...
کودک درمیان گریه، خندید!
سر را به سینه چسباند و گریست و روضه آغاز کرد...
او می گفت،
سر می شنید،
کاروان می گریست.
«از بام شتر تا زمین راه زیادی بود... افتادم!
از درد گوشواره...، نگو!
از چکمه های سیاه هم...
عمه سپر تازیانه هایم شد، اگر بدانی چه کشید از درد و غم...
دست علی(ع) را نگفته ام... زنجیرهای آویخته را
مرا زدند! گناه من چه بود؟
راستی دخترکان هم، سپید موی می شوند؟...»
ساعتی بعد،
خرابه،
که تا چندی پیش
پر از فریاد بود،
چون گور کودک،
ساکت شد...
+ نوشته شده در دوشنبه ۱۳۸۹/۱۰/۲۰ ساعت 18:38 توسط علــی رضــايـی
|
در بعضى روایات آمده : حضرت سکینه(ع) در روز عاشورا به خواهر سه ساله اى (که به احتمال قوى همان رقیه(ع) باشد) گفت : بیا دامن پدر را بگیریم و نگذاریم برود کشته شود. امام حسین(ع) باشنیدن این سخن بسیار اشک ریخت و آنگاه رقیه(ع) صدا زد :بابا! مانعت نمیشوم. صبرکن تا ترا ببینم. امام حسین او را در آغوش گرفت و لبهاى خشکیده اش را بوسید. در اینهنگام آن نازدانه ندا در داد که :"العطش العطش، فان الظما قدا احرقنى"، بابا بسیار تشنه ام، شدت تشنگى جگرم را آتش زده است. امام حسین به او فرمود: کنار خیمه بنشین تا براى تو آب بیاورم. آنگاه امام حسین برخاست تا بسوى میدان رود، بازهم رقیه دامن پدر را گرفت و با گریه گفت : یا ابه این تمضى عنا؟ باباجان کجامیروى؟ چرا ازمابریده اى؟ امام(ع) یکبار دیگر او را در آغوش گرفت و آرام کرد و سپس با دلى پر خون از او جدا شد....
ابوبصير ازشاگردان برجسته امام باقر(ع) بود. او از بينايى محروم بود و از اينجهتشديدا رنج میبرد. روزى به حضور امام شتافته و از آنحضرت پرسيد: آيا شما وارث پيامبر هستيد؟
حضرت مریم(س) فضایل و نیکویی های بسیاری داشته اند که قرآن کریم در آیات گوناگون به گوشه هایی از آن، اشاره میکند:
زن های شوهر مرده، کنیزکان کتک خورده، یتیمان دردکشیده، مقروضان گرفتارشده، راه ماندگان دست خالی مانده،عاشقان بوصال نرسیده،خلاصه هرمصیبت کشیده ای رو بسوی چنار عباسعلی آورد و کم کم پاتوق هرچه بدبخت و بیچاره و درمانده ای شد!