وقتي آب را از ماهي بگيري،تازه مي فهمد كه معناي آب چيست.

وقتي هوا را از آدميان بگيري ، تازه مي فهمند

 كه نفس كشيدن چه لذتي دارد.
 تا ماهي در آب باشد و آدمي درهوا
 نه او مي داند كه آب چه نعمتي است
 و نه اين مي فهمد كه هوا چقدر گرانمايه و عزيز است
 و ما كه چون ماهي
 در بحر الطاف و درياي نكوئي ها
و نعمتهاي او شناوريم
 چگونه ميدانيم
 كه نعمت او بر ما كدام است،
 چه رسد به نعمت شهرالله.
 عزت اين نعمت
 چگونه بر ما ظاهر مي شود

تا هستيم قدر نعمتهايش را نخواهيم دانست و اندازه اش را نخواهيم دانست

 با اين همه نعمت
 چه بسيار كه از شكرش غافل مانده و بي سپاس نعمتش را كفران كرده ايم
 و نيانديشيده ايم
  كه اين فضل بيكران
 شايد آزموني باشد
 براي جدا كردن آنان كه شكر مي كنند و آنان كه كفران مي ورزند.
 چه بي خيالي بزرگي ،
 چه غفلت محضي كه از نعمتهايش
 يكي پس از ديگري
 بهره بگيريم و به مهربانيش
 نيانديشيم و درصدد شكر برنيائيم.
 مهربانا ! كريما !
 ما را از آنان كه
 درغفلت و بي خبري مي گذرانند،نه يادت رادر دل دارند و نه نامت را برلب
 قرارمده.
 بارخدايا
 از آنانمان قرار ده
 كه از شكرت غافل نشدند.
 آنان كه زبانشان ازتسبيح تو باز نايستاد
 و كلام شكر تو از صفحه دلشان محو نشد.
 گرچه شكر تو گفتن
 

چون پيمانه كردن آب دريا

 ناممكن است
 وشاكرترين بندگانت ازشكر تو ناتوانند
 زيرا كه

باگفتن هرشكري شكر ديگري واجب مي گردد.

 و نه شكر ديگري كه صدها سپاس
 ناگفته و شكر ادا نكرده باقي مي ماند.
 پروردگارا
 شكرت مي كنم
 نه به اين خاطر كه تو به آن محتاجي
 كه تو از هرچيزي بي نيازي
 و محض كمالي.
 بلكه شكر مي كنم به خاطر خودم
 كه سراپا نيازم و پيمانه حاجتم
 به درگاهت هرگز پر نمي شود.
 اي مهربان بخشنده !
 باران لطف و احسانت هميشگي است
 و سرچشمه جود و كرمت هميشه جاري.
 
 عزيزا

پرده غفلت و خودخواهي را از برابر ديدگان ما بردار

 و زبان شكرگويمان عطا كن.
 از آنانمان قرار ده كه به لب شكرت را مي گويند
 و درعمل از نعمتت به راه راست بهره مي گيرند.
 

اي خداي رمضان ...